Długie, ciche i powolne podkradanie się z boku skarpy do królików zostało nagrodzone. Jeden z królików znajdował się w odległości mniejszej niż dwadzieścia metrów. Spróbowałem w ukryciu naciągnąć mojego Hoyta, ale królik musiał coś usłyszeć – bo czym prędzej czmychnął w kępę drzew i tam zamarł robiąc słupka. Polując ze   sztucera zapewne mógłbym już cieszyć się zdobyczą – jednak łuk nie dawał mi możliwości pewnego strzału, gdyż pośród znacznie bardziej oddalonych pni widać było jedynie niewielki fragment, małego i tak królika. Nie pozostawało mi nic innego, jak cierpliwie czekać i obserwować. Sięgnąłem więc po dalmierz i podglądałem z zainteresowaniem, co też króliki zwykły robić w taki dzień, jak dzisiaj. Królika musiał ostrzec jego szósty zmysł, bo i on cierpliwie czekał stojąc słupka pomiędzy pniami. Po upływie kwadransa, w ciągu którego królik stał nieruchomo jak mały posążek, nic się nie wydarzyło.  Ostatecznie zrezygnował z obserwacji otoczenia, jednak nie odważył się wychodzić ze swojej bezpiecznej kryjówki i postanowił oddać się toalecie. Długi czas cieszyłem nią oczy, na tyle długo, by w myślach mówić do królika: „Ejże! Tam już się przecież umyłeś, po co myjesz to miejsce jeszcze raz? Nuże, wychodź!” Królik jakby odebrał moje myśli – bo wyskoczył… i w ułamku sekundy zapadł się w pobliskiej norze. Choć królika nie udało mi się upolować, to radość z naszego spotkania i więzi nawiązanych za pośrednictwem szóstych zmysłów budzi mój uśmiech po dziś dzień. W ostatecznym rozrachunku króliki okazały się bardzo trudnym i wymagającym przeciwnikiem, śmiało można powiedzieć, że większość pojedynków zakończyła się wygraną po ich stronie.
 

Monteria

Od Karola – który już w takich polowaniach uczestniczył - wiedziałem, tylko tyle, że hiszpańskie polowania górskie mają swoją specyfikę i ogromne tradycje. Rankiem zapakowaliśmy swoje łuki do auta, po czym wraz z Jose i jego bratem Alexandro udaliśmy się do górskiego obozu myśliwskiego ich terenów łowieckich.

 

 

Wracając mijaliśmy zaprzężone osły, sprowadzające z trudnego, górskiego terenu zdobytą zwierzynę do miejsca, z którego mogła być już podjęta przez samochody. Choć u nas w tradycji po polowaniu zbiorowym oddaje się hołd pozyskanej zwierzynie minutą ciszy i złomem (którym w myśl naszej tradycji łowieckiej uhonorował mnie Karol), to Hiszpanie takiego zwyczaju nie mają. Gdy wracaliśmy już do obozu zobaczyliśmy, że widziane przez nas rankiem, leniwie przechadzające się sępy już unosiły się w powietrzu, lustrując teren w poszukiwaniu łatwej zdobyczy. Po powrocie do kompleksu łowieckiego zostaliśmy ugoszczeni wyśmienitym gulaszem z jeleni, przy którym dzieliliśmy się wrażeniami z innymi uczestnikami polowania.
 

Po polowaniu powróciliśmy na farmę. Podczas gdy z Karolem korzystaliśmy z pięknego, słonecznego popołudnia, Jose wyruszył sprawdzić, na których z zastawionych przez niego nęcisk buchtowały dziki. Po powrocie okazało się, że mamy kilka takich miejsc do wyboru. Jose wybrał dla nas po jednym – na każdym z nich ponownie usypał kupkę kukurydzy, którą następnie przywalił od góry kamieniami. Najpierw pojechaliśmy na miejsce, w którym Karol postanowił spróbować szczęścia zasadzając się z łukiem. Drugie miejsce, na które udaliśmy się obaj z Jose, znajdowało się w połowie zbocza góry, gdzie zagłębienie terenu utworzyło spore oczko wodne. Zajęliśmy miejsce nieco powyżej oczka, z którego mogliśmy dobrze obserwować teren pomimo mocno zarośniętych krzewami brzegów owego niewielkiego stawu. Niestety, odległość jaka nas dzieliła wykluczała strzelanie z łuku, tak więc zasadziłem się ze sztucerem. Prowadziliśmy obaj szeptem cichutką rozmowę, którą niespodziewanie przerwał nagły churgot uderzających o siebie nieopodal kamieni. Rzut okiem przez lornetkę – na naszym nęcisku pojawił się dzik, który roztrącając na boki gwizdem ułożoną z kamieni pryzmę – i alarmując nas nieopodal - próbował dobrać się do kukurydzy. Św. Hubert darzył mi po raz kolejny.